99 DAGEN TOT RIO (NL)
Van 17 tot 20 maart zakte ik met een delegatie van 6 atleten (waaronder twee tandemduo’s) af naar het pittoreske Montichiari in Noord-Italië voor een laatste test op de piste. Als het op coachen aankomt, is de piste mijn favoriete plek. Als gewezen triatleet en triatloncoach heb ik vroeger vele uren en dagen gesleten in (en vooral naast) het zwembad. Een zwembad is goed te vergelijken met een (indoor)wielerpiste: je hebt er geen last van externe factoren zoals weersomstandigheden, verkeershinder, afwisselende parcours … Ik vind het vooral leuk dat je als coach op een wielerpiste enorm dicht bij je atleten kan komen. Bij zwemmen is dat anders, want daar moet je coachen vanaf de zwembadrand. Het werd een geslaagd WK, maar we nemen natuurlijk nog wat werkpunten voor Rio mee naar huis. Als coach moest ik eerst vooral begeleiden en richtlijnen geven, maar op de tweede dag kwam Diederick Schelfhout ongelukkig ten val met een gebroken sleutelbeen, schaafwonden en een aantal gekneusde ribben tot gevolg. Het was een enorme slag, zowel voor hem als voor mezelf en de hele delegatie, want in een Olympisch jaar kan je dit echt wel missen. Dat coachen veel meer is dan enkel schema’s opmaken en langs de zijlijn staan, bleek de avond na de val. Aangezien Diederick op zijn hoofd gevallen was en men vreesde voor een hersentrauma, legde ik me bij hem op de kamer om elke 2 uren te checken of alles nog in orde was. En vanaf dan was het focussen op de toekomst, veel moed in spreken en een plan bedenken om zo snel mogelijk de schade te minimaliseren. Gelukkig is Diederick een vechter!
Lees verder op: Sport Vlaanderen
